“De deur gaat vanzelf dicht!” wordt mij toegeroepen terwijl ik de hoeveelheid
mensen in mij probeer op te nemen. “Ik heb een afspraak met Elroy” zeg ik met een
vragende ondertoon. Het biedt mij een bepaalde zekerheid om binnen te stappen
met een afgesproken reden. Hij is nog aan het eten, ik moet mijzelf 10 minuten
vermaken. In no time staat er een groepje hyperactieve jongeren om mij heen. “Hoi
ik ben Moniek, hoi ik ben Bonny! Kijk wij hebben regenboogvlaggetjes, wie ben jij?”
Ik voel mij al snel op mijn gemak.
“Dus Nienke, wat wil jij doen?” ik sta met mijn mond vol tanden. “Uhm, schrijven,
interviewen, vormgeving, mensen helpen, brainstormen, ik hou van documentaires”.
Er schieten gelijk 100 ideeën door mijn hoofd, maar ik ben er net dus ik hou mij maar
stil. Het is mij allemaal nog wat onduidelijk dus ik laat hem maar praten en probeer
steeds meer touwtjes aan elkaar te knopen.
Tijdens het koffiemomentje, wanneer zo goed als iedereen stil zit, blijven de eerste
namen aan de juiste personen plakken. Het voelt als mijn eerste overwinning.
Logisch toch? dat ik het niet allemaal gelijk weet denk ik bij mijzelf, iedereen heeft
hier toch last van. De eerste 2 weken zijn het lastigste. Maar ondanks dat moet ik het
wel ondergaan. Wat mag ik wel wat mag ik niet? Bij elk antwoord dat ik krijg komt er
weer een nieuwe vraag bij.Na een paar weken begin ik door te krijgen dat iedereen
gelijk is en dat ik het bij twijfel gewoon moet doen.
Er was een tijd dat ik gestresst kon raken van een telefoon die voor op de tafel lag
en ik de enige was in de buurt. “Wanneer zou hij afgaan?” “Moet ik hem opnemen?”
“Wat moet ik dan zeggen?” Maar toen ik eenmaal de telefoon een keer had
opgenomen, leek het probleem ineens niet meer zo groot. Hetzelfde gold voor de
Instagram, de Facebook en de site. Niet te veel geld uitgeven bij de Appie, Hema en
dergelijke werd ineens mijn grootste probleem, maar daar heeft echt iedereen last
van ;).
Ik begin koffie en thee te zetten, tafel te dekken, muziek aan te zetten, af te wassen,
op te ruimen, vragen te stellen en nog veel meer nuttige dingen. En dit allemaal uit
eigen initiatief.
Aan de wankele picknicktafel probeer ik te werken terwijl er zoals gewoonlijk veel te
veel dingen om mij heen gebeuren. De deur gaat open een jongere kijkt wat
ongemakkelijk naar binnen. “Hoi!, roep ik enthousiast. Kom binnen, waarmee kan ik
je helpen?” “Ik denk dat ik een afspraak heb” zegt ze nog wat onzeker. Voordat ik
kan vragen met wie draait ze zich al om de deur dicht te doen. “De deur gaat vanzelf
dicht!” vertel ik haar zelfverzekerd.
Inmiddels ben ik alweer flink wat weken verder en heb ik van school de opdracht
gekregen om een filmpje van een minuut te maken over mijn ervaring bij Jimmy’s.
Nieuwsgierig? bekijk hem dan hier!