Zoals ik in mijn vorige blog post heb vertelt, uit ik mijn emoties vaak in dingen opschrijven. Vroeger dichtte ik veel. Dus ik twijfelde geen seconde en ga vandaag een gedicht schrijven. Dit gedicht gaat over emoties en nadenken.
Emoties
Iedereen heeft emoties, positief en negatief.
Waar laat je ze?
Wat moet je ermee?
Nadenken zeggen ze dan vaak.
Maar helpt dat echt vraag ik me dan af.
Van nadenken komt overdenken.
En van overdenken wordt alles erger.
Gedachtes die in je opkomen.
Als een emmer die gaat overstromen.
Je komt er bijna niet meer van af.
Hoe hard je je best ook doet.
Je wil er niet aan denken.
Ondanks dat het van jezelf moet.
Tijd en rust, is dan de echte lust.
Maar dat is onmogelijk.
Onmogelijk als je zoveel nadenkt.
Iets wat je een ander niet schenkt.
Andere mensen helpen.
Terwijl je zelf die hulp nodig hebt.
Pas als je je alles beseft, zie je hoe erg het is.
Maar is het dan al te laat?