Hoe geliefd ik ook mag zijn bij mijn vriendinnen en familie, aan het einde van de dag ben ik liever alleen. Stuk voor stuk lopen ze je in de weg als een kiezelsteen in een mieren nest. Of zit het nou anders? Loop je jezelf in de weg, puur omdat jij gezelschap zoekt waar je uiteindelijk niet langer mee kan zijn dan een uurtje maar toch langer blijft omdat je niet weet hoe je duidelijk moet maken dat je liever weer naar huis gaat of dat je liever wilt dat je bezoek die blijft logeren terug naar huis gaat?
Smoesjes en leugens, we kennen het allemaal wel.. Maar waarom is de vraag. Waarom moeten we smoesjes en leugens verzinnen om ergens onderuit te komen waar je gewoon geen zin in hebt? Waarom is het zo moeilijk om te zeggen dat je gewoon geen zin hebt? Waarom is het altijd zo moeilijk om de waarheid te vertellen? Omdat we denken dat het hun kwetst of dat ze het ons kwalijk nemen? Soms heb je mensen die recht in je gezicht zeggen dat ze er gewoon geen zin in hebben.